عوارض بیماری مننگوسل

بیماری مننگوسل مثل خیلی از بیماری های دیگه بین هر فرد با یک فرد دیگه متفاوت است. تا جایی که من تحقیق کردم عوارض این بیماری در افرادی که نخاع آنها با آب کیسه آب جنین در تماس بوده باشه بیشتر هست و همچنین بچه هایی که دیرتر عمل بشن عوارض بیشتری رو خواهند داشت.

در این بیماری بسته وضعیت بیمار عوارض متفاوت هست ولی موارد مشترک در کودکان دارای انواع مننگوسل شامل کاهش سیستم عصبی در اندام تحتانی ( شامل تمام قسمت های پایین تر از منطقه بروز عارضه)، یبوست، فلج ( از کم حسی اندام تحتانی تا کوتاهی و فلج کامل اندام)، بی اختیاری ادرار ( از سطح کم تا بی اختیاری کامل)، کاهش حجم مثانه، هیدروسفالی (آب آوردن سر که در برخی بچه ها هست و در برخی موارد مثل امیرعلی این اتفاق نمی افته) و عوارض دیگر که زیرمجموعه موارد بالا میشود.

در بخش هیدروسفالی بچه ها این ویژگی رو از همان اول نشان می دهند برای همین همزمان و یا در فاصله ای بسیار نزدیک به عمل محل نخاع شانت برای بچه ها می گذارند. به این معنی که لوله ای پلاستیکی در جمجمه کار گذاشته می شه به داخل معده که آب سر رو به سمت سیستم های دفع ادرار هدایت می کنه تا سر بچه بزرگ نشود. در صورتی که بچه ای به این عارضه دچار شود به خاطر فشار مغزی که برای این بچه ها به وجود می آید روی بهره هوشی و کنترل های ارادی و توانایی تکلم و ... که مربوط به مغز هست کاهش پیدا می کند در ضمن اینکه سر به شکل غیرعادی و ناهمگونی بزرگ میشود. یکی دیگه از عوارض هم که گریبان بسیاری از بچه ها رو در این مورد می گیره جا نیفتادن مناسب شانت و یا عفونت شانت هست که باعث جمع شدن دوباره آب و یا عفونت سیستم مغزی و در نتیجه عوارض جبران ناپذیر برای کودک می شود و حتما باید دوباره بچه عمل بشه.

در سیستم ادراری بچه ها کنترل ادرار ضعیف هست به طوری که تا سن بالایی نیاز به پوشک شدن دارن و یا باید با خیس شدن مداوم شلوار بچه ها کنار بیایین. در موارد که در بیمارستان من باهاش روبه رو بودم و یا در مطالبی که خوندم همه این بچه ها مجبور به سوند گذاری برای تخلیه ادرار هستند ولی ممکن است در بزرگسالی و یا به مرور زمان و برحسب درجه بیماری این ویژگی به مرور حذف بشه. در موارد حاد این مشکل ادرار به کلیه برگشت می کنه که باعث عفونت کلیه ها می شود و در صورت پیگیری نشدن و یا تشخیص دیرهنگام باعث از دست دادن کلیه می شود. در جایی خوندم که بعد از عمل این بچه ها تنها عاملی که باعث مرگ این بچه ها می شود عفونت اداراری و کلیه ها هست. یعنی اگه مراحل درمان به صورت عادی و مرتب انجام بشه هیچ خطر جانی در آینده آن ها رو  تهدید نمی کنه ولی در صورت سهل انگاری منجر به از دست دادن کلیه و مرگ می شه. همچنین به خاطر عصب ضعیف مثانه ضخامت دیواره های مثانه کاهش پیدا می کنه و این یعنی اینکه بچه حجم ادرار کمتری رو نگه می داره و این یعنی بچه هر دو یا سه ساعت مجبور به دستشویی کردن میشه ولی چون سیستم عصبیش برای دفع ضعیف هست نمی تواند به صورت کامل تخلیه ادرار داشته باشه و هر چند دقیقه به دستشویی مراجعه می کند.

دکتر پریسا سعیدی ( متخصص اورولوژیست امیرعلی) به من گفت که طی تحقیق که کردن رابطه مستقیمی بین فاصله زمانی بین سوندگذاری طفل و عفونت ادراری وجود دارد به طوری که اگر این فاصله بین 2.5 تا 3 ساعت باشه باکتری ها فرصت تکثیر در ادرار را پیدا نمی کنه و عوارض بعدی هم برای کودک ایجاد نمی شود.

بقیه اندام تحتانی از جمله پاها هم دچار ضعف عصبی می شوند که باعث معلولیت جزئی تا زیاد در پا می شود.

شایع ترین مشکلی که برای این نوع بیمارها گزارش شده یبوست هست. این بچه برای اینکه احساس فشار ناشی از مدفوع رو به خوبی حس نمی کنن نمی تونن مدفوع رو به راحتی دفع کنن و فاصله بین اجابت مزاج آن ها بین  3 روز تا یک هفته به صورت متغیر است و معمولا مجبور به استفاده داروهای ملین می باشند.

سایر عوارض به صورت موردی می باشد که در هر کودک با کودک بعدی متفاوت می باشد ولی مواردی که در بالا ذکر شد به صورت عموم دیده می شود.